Το Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας Τσαλαπάτα είναι ένα «Μουσείο του εαυτού του». Κύριος άξονας της μουσειολογικής και μουσειογραφικής προσέγγισης είναι η αλυσίδα παραγωγής και η ανάδειξη του μηχανολογικού εξοπλισμού του εργοστασίου. ΄Εχει καταβληθεί προσπάθεια ώστε ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός να διαφοροποιήσει τα νέα κτίσματα  από τα παλαιά του συγκροτήματος, υπογραμμίζοντας τη νέα χρήση του χώρου ως μουσείου.
Το μουσειογραφικό εύρημα ήταν η αντίθεση των σχετικά σκοτεινών βιομηχανικών χώρων με τις αυτόφωτες επιφάνειες και τα φωτισμένα κρύσταλλα που φέρουν τις φωτογραφίες, τα σχέδια και τα επεξηγηματικά κείμενα. Οι νέες κατασκευές εντάσσονται αβίαστα στον παλιό εργοστασιακό χώρο, καθώς χαρακτηρίζονται επίσης από βιομηχανική αισθητική.
Στην κάμινο Hoffman έχει καταβληθεί προσπάθεια να γίνεται κατανοητή η λειτουργία της μέσω της «διείσδυσης» του επισκέπτη.
Το δώμα της καμίνου αποχωματώθηκε πλήρως, επισκευάστηκαν οι   μηχανισμοί και ξαναγεμίστηκε ο χώρος προσεκτικά με άργιλο της οποίας η επιφάνεια προσομοιώθηκε με την πατημένη από την εργοστασιακή χρήση καρβουνόσκονη.
Ο επισκέπτης βγαίνει από το χώρο της καμίνου για να προσεγγίσει στον προαύλιο χώρο τα έτοιμα για μεταφορά, ψημένα προϊόντα και να πλησιάσει τις δεξαμενές αργίλου και για να δει την παλιά ατμομηχανή μεταφοράς χώματος που προστατεύεται από γυάλινο στέγαστρο.