Η μεγαλύτερη πρόκληση στο σχεδιασμό της στέγασης της στοάς ήταν οι αναλογίες του χώρου. Απαντήθηκε από ένα κρυστάλλινο στέγαστρο, που ξεπηδά από τη βάση του προτελευταίου ορόφου της πτέρυγας της οδού Σταδίου. Ένας τολμηρός πρόβολος από χαλύβδινες ράβδους κρατά κρεμασμένα τα μεγάλα κρυστάλλινα πετάσματα, που αλληλοκαλύπτονται αφήνοντας ανοικτούς αρμούς αερισμού στην περίμετρό τους. Διατηρήθηκε μ’ αυτό τον τρόπο ο ημιυπαίθριος χαρακτήρας του χώρου, αποφεύχθηκε η πνιγηρή ατμόσφαιρα του θερμοκηπίου κι εξασφαλίσθηκε η διαρκής ανανέωση του αέρα με φυσικό ελκυσμό.
Οι εσωτερικές όψεις των επί μέρους κτιρίων γύρω από τη στοά μετέχουν στο νέο πολυώροφο χώρο: από τη μία μεριά τα παράθυρα των χώρων εργασίας της πτέρυγας της οδού Σταδίου, από την άλλη ο σχεδόν συμπαγής πλευρικός τοίχος του “Παλλάς”, με τις χαρακτηριστικές κόκκινες επιφάνειες ανάμεσα στις παραστάδες των υποστυλωμάτων του. Πάνω από το στέγαστρο, στα τέρματα της στοάς, υπερυψώνονται οι δύο μεταγενέστεροι όροφοι. Οι όψεις τους διαμορφώθηκαν με μεταλλικά πετάσματα, ώστε να δηλώνουν, μαζί με τον χαλύβδινο σκελετό του στεγάστρου, ότι αποτελούν νεότερες προσθήκες σ’ ένα παλιότερο έργο, με ευδιάκριτο τον χαρακτήρα της εποχής του. Εκείνης της εποχής το άρωμα ξαναζωντανεύει στις ανακαινισμένες περιμετρικές μαρκίζες του ισογείου. Η αντικατάσταση των φθαρμένων γυάλινων τούβλων από ανοξείδωτες φωτεινές σχάρες με κρυστάλλινη επικάλυψη έδωσε νέο φώς στις προσόψεις των καταστημάτων. Οι βιτρίνες τους ανακατασκευάσθηκαν με σύγχρονες χαλύβδινες διατομές και μεγάλα κρύσταλλα ασφαλείας, με αισθητική που αναφέρεται στις αρχικές σφυρήλατες βιτρίνες, από τις οποίες είχαν σωθεί ελάχιστες.
Η σήμανση της Στοάς τονίσθηκε με τη διάνοιξη μιας φωτεινής τεθλασμένης σχισμής στο δάπεδο, που διαχωρίζει το δημόσιο πέρασμα από ένα ημιυπαίθριο καθιστικό: εδώ, κάτω από την αίθουσα του “Παλλάς”, ενοποιούνται τα παλιότερα μικρά καταστήματα σε ενιαίο εστιατόριο ανοιχτό προς τη στοά, με τον ζωτικό του χώρο να επεκτείνεται πάνω σε ξύλινες εξέδρες μέχρι τη φωτεινή σχισμή. Η τελευταία, μία χειρονομία ελεύθερης καλλιτεχνικής παρέμβασης στο μνημειακό κτίριο, εκτείνεται με ενδοδαπέδιες φωτεινές πλάκες μέχρι της μέση της οδού Βουκουρεστίου, σαν μια δήλωση παρουσίας και πρόσκλησης προς τους διαβάτες του πεζοδρόμου.
Η Στοά Σπυρομήλιου έγινε ο κομβικός χώρος του Μεγάρου, μέσα στον οποίο συνυπάρχουν οι δύο ακραίες εποχές: ο μεσοπόλεμος με τη στιβαρή και κατασταλαγμένη αισθητική του και ο 21ος αιώνας με την τόλμη των κατασκευών, τη λάμψη των υλικών και την διερευνητική αναζήτηση μορφών επίκαιρων, αλλά – ελπίζουμε – όχι εφήμερων.